Als je als ondernemer cryptomunten wil gebruiken, wil je er natuurlijk zeker van zijn dat je geld ook terechtkomt waar het moet terechtkomen. Om de veiligheid van het netwerk en van de transacties te waarborgen, hebben cryptonetwerken gelukkig eigen veiligheidssystemen ingebouwd. Zo’n beveiliging is onder andere nodig om DDoS-aanvallen tegen te gaan.
PoW-consensusmechanisme waarborgt de veiligheid
Veel cryptonetwerken zoals Bitcoin werken via een PoW-consensusmechanisme (Proof of Work). Dit consensusmechanisme werd al in 1993 voor het eerst gepubliceerd door Cynthia Dwork, een Amerikaanse computerwetenschapper en hoogleraar aan de Harvard-universiteit. Het ingenieuze idee werd overgenomen in de in 2008 gepubliceerde Bitcoin-whitepaper waarop Bitcoin is gebaseerd.
Het PoW-consensusmechanisme staat toe dat transacties veilig worden uitgevoerd zonder dat er een centrale derde partij is die alle transacties controleert. In de plaats daarvan maakt men gebruik van een blockchain, een openbaar grootboek, waarbij iedereen de geverifieerde transacties kan inzien. Alle gebruikers hebben een eigen kopie die voortdurend met elkaar wordt vergeleken en daardoor valt er niet te frauderen. De kracht van de meerderheid zorgt voor de veiligheid.
Om de legitimiteit van een transactie te waarborgen, wordt er een heel ingewikkelde wiskundige formule boordevol variabelen aan gekoppeld. Daar gaan zogenaamde “miners” dan mee aan de slag. Als ze de code kunnen kraken, gaat de transactie door en krijgt de miner een financiële beloning. Hierdoor zorgen ze voor de veiligheid en voor de nodige geldcreatie. Op elk moment van de dag zijn er zware computers met veel rekenkracht in de weer, met het doel om zoveel mogelijk codes te kraken. Het is vooral het werk geworden van grote en kapitaalkrachtige bedrijven.
Nadelen zijn weggewerkt met het PoS-protocol
Volgens critici heeft deze werkwijze de bank vervangen door grote bedrijven die veel energie verbruiken. Goed voor het milieu is het allesbehalve.
Daarom is het PoS-protocol als alternatief uitgevonden. Bij het PoS-protocol (Proof of Stake) komt iedereen die munten heeft in één grote pot terecht en worden er willekeurig mensen uitgekozen die de transactie mogen valideren. Net zoals bij het PoW-protocol krijgen ze daarvoor een beloning.
Met Ethereum 2.0 werd recent overgestapt naar een nieuw PoS-consensusmechanisme en het legde hen geen windeieren, want de Ethereum koers schoot al snel de hoogte in. Het heeft dan ook veel voordelen te bieden. Zo zijn 51%-aanvallen moeilijker. Bij het PoW-protocol zou iemand die 51% van de rekenkracht van het netwerk heeft, denk maar aan een mogendheid die een supercomputer maakt, alles kunnen manipuleren. Bij het PoS-protocol zou men dan 51% van de munten moeten hebben, wat op dit moment onrealistisch wordt geacht en sowieso niet stiekem kan gebeuren. Een ander voordeel is dat deze werkwijze de cryptomarkt veel duurzamer maakt.
Alternatieven voor PoS of PoW
Hoewel bovenstaande twee opties het vaakst worden toegepast, zijn er ook andere manieren bedacht om het netwerk te beveiligen. Voorbeelden daarvan zijn PoA (Proof of Authority), PoP (Proof of Personhood) en PoC (Proof of Capacity). Een buitenbeentje is Ripple. Ripple is niet meteen de bekendste cryptomunt en dit heeft veel te maken met de terughoudende Ripple koers. Desondanks heeft het wel potentieel.
Ripple werkt via een eigen RPCA-algoritme (Ripple Protocol Consensus Algorithm). Hierbij dienen nodes, betrouwbare netwerkdeelnemers, transactiedata uit te wisselen en met elkaar te verifiëren. Wanneer zij het allemaal met elkaar eens zijn, is de transactie geldig. In principe kiest iedereen zelf welke nodes hij betrouwbaar vindt, maar in de praktijk beveelt Ripple bepaalde nodes aan en krijgen zij dan ook veel macht toebedeeld. Dat is dan ook het voornaamste punt van kritiek: Ripple zou onvoldoende gedecentraliseerd zijn. Veilig is het wel, want niet voor niets hebben een aantal financiële instellingen het protocol reeds zelf overgenomen voor hun betalingsdienstensystemen.
